Homisid I

"Kring Kring!" Terperanjat aku dek bunyi loceng telefon itu. Aku angkat.

"Hello? Tuan Bakar ke?" Disana senyap

"Anak-anak dah tidur?" Tak, tak ni bukan suara Tuan Bakar.

"Hahahahahahahaha." Sambungnya. Aku hempas gagang.

     Celaka budak-budak mainkan aku. Kalaulah aku tahu siapa memang aku hentak pakai belakang parang. Jiwaku panasaran. Mujur rumah Tuan Bakar ini dilengkapi penghawa dingin di setiap inci rumahnya. Oh, kecuali tandas. Sofa Lorenzo kulit itu aku henyak ganas. Kalaulah teman lelakiku ada disini. Hazwan namanya. Kulit sawo matang dengan tangan gagah dan dada kekar. Cukup menambat nafsu perempuanku nafsu ghairahku.

     Bayangkan dia ada di sini bisa membuatkan aku terangsang. Bercengkerama diatas sofa kulit ini. Bercumbuan di ranjang di tingkat atas.

     'Pap!' Aku tampar pipi kiri. Sudah jangan berangan lagi. Nanti basah susah pulak. Seperti memo di dalam kepala, aku ingat kembali supaya mengawal nafsu ghairahku. Siapa aku? Siapa Tuan Bakar? Maafkan aku. Aku terlupa. Tuan Bakar ialah seorang usahawan berjaya dalam kota metropolitan Kuala Lumpur ini dan aku cuma penjaga yang diupah untuk menjaga anak-anaknya. Diulangi aku pengasuh bukan bibik. Sila faham ya. Aku bukan bibik-bibik murahan yang mempunyai skandal dengan majikan sendiri. Aku pengasuh separuh masa yang ditugaskan menjaga anak Tuan Bakar selama seminggu sepanjang ketiadaannya. Dengarnya dia melancong ke Turki bersama isteri barunya.

      'Kring Kring! Kring Kring!' Ah, siapa pula kali ini. Aku angkat kasar lantas letak di cuping telinga. Terdengar lelaki berdehem .

     "Anak-anak dah tidur belum? Hahahahahahaha" Ini suara tadi. Gila. Aku hempas gagang. Dalam hati mula fikir bukan-bukan. Hm patut ke aku telefon polis? Aku dilema.

     9 . 9 .9 . Aku tekan perlahan. Gagang di telinga.

     "Hello, kecemasan?" Lunak suara penjawab disana. Aku panik sama ada untuk teruskan atau letak gagang.

     "Hello? Sila jangan buat panggilan palsu." Aku ketap bibir.

     "Em cik, saya em takut." Aku nekad.

     "Puan, sila bertenang. Beri butir satu persatu." Jelas operator di sebelah sana. Aku tarik nafas panjang. Susun aksara dalam kepala supaya senang diucap cerita.

    "Saya dapat dua panggilan daripada unknown . Dia tanya saya anak dah tidur ke belum. Saya terus letak." Ringkas aku ulas. Aku malas. Aku buntu. Aku takut.

     " Itu sahaja puan?"

     "Ya."

     "Maaf puan. Pihak polis tidak berurusan dengan panggila macam tu. Tiada unsur mengugut ataupun ancaman. Tapi pihak kami akan mengawasi talian ini. Keluar masuk akan kami rekodkan. Puan sila beri alamat dan nama penuh. Awak berseorangan di rumah?"

     Lantas aku sebut lancar namaku. Alamat?

     "Cik, beri saya lima minit. Saya sebenarnya cuma pengasuh di rumah ini. Jap saya nak cari surat. Haah saya berseorangan di rumah puan. Eh, tidak tidak saya bersama anak Tuan Bakar. Empunya rumah." Setelah mendengar balasan menyuruh aku mencari alamat aku lantas angkat punggung dan mencari surat.

     Aku raba di atas peti ais. Tiada. Rak buku. Tiada. Aku teringat. Tuan Bakar ada menyelitkan surat di bawah meja kopi kecil di tingkat atas. TV aku biar hidup. Menghilangkan perasaan seriau. Aku langkah anak tangga. Satu demi satu. Terlintas pula di fikiran. Kalaulah aku punya rumah seperti ini. Indahnya.

                                                            *

Aku menangis ketakutan. Seluruh badanku kesejukan. Menggeletar. Aku pandang keseluruhan kereta polis itu. Kosong. Anggotanya semua sedang mengepung rumah Tuan Bakar. Aku paranoid.

     "Cik tak apa apa?  Starbucks?" Aku terperanjat. Sapaan seorang polis lelaki (agak kacak juga) cukup melegakanku. Dia menjelaskan bahawa dia ditugaskan untuk menjagaku.

     Aku gapai cawan itu. Hirup sedikit.

    "Macam mana?" Soalku. Dia senyap.

                                                           *

     Ketika berada di hujung tangga aku terbau sesuatu yang pelik. Yang tidak menyenangkan.

     'Ah, persetan. Ini semua mainan perasaan.' Aku menyedapkan hati. Aku terus gapai surat di bawah meja kopi dan berlari kebawah.

    "Cik?" Gagang kembali ke telinga.

    "Ya, saya masih disini." Balasnya. Aku lantas memberi alamat yang tertera di surat itu. Dia kemudian memberitahu akan menghubungi kelak secepat mungkin jika ada info baharu.

    Aku tarik nafas panjang. Semua selesai. Kini aku lebih berasa selesa. Padan muka siapa yang main-mainkan aku tadi.

    'Kring kring! Kring kring! Kring kring!" Aku biar. Aku angkat juga akhirnya.

    "Puan, jangan cuba main-mainkan pihak kami." Aku terkedu. Main-mainkan?

    "Kenapa saya nak main-mainkan pihak polis pulak cik?" Aku soal kembali.

    "Daripada siasatan pihak kami. Panggilan tadi cuma dari tingkat atas rumah cik." Jantungku seperti behenti. Aku kaget lantas aku toleh ke arah tangga. Kosong. Mataku melilau.

    "Anak-anak dah tidur?" Sekujur tubuh duduk santai di kerusi berdekatan tingkap aku lihat.

    " Tolongggggggggggg!"

                                                             *

     "Mujur pihak kami dah hantar bantuan awal-awal." Ujar polis muda itu lagi.

     Aku cuma angguk kecil. Aku hirup lagi kopi mahal yang jarang sekali dapat kugogok. Kopi panas itu ibarat merogol anak tekakku. Sakit tetapi nikmat. Aku lega kerana sempat diselamatkan oleh pihak polis

     "Em cik." Aku pandang wajah polis muda itu.

     "Ada apa?" Jawabku.

     "Anak-anak dah tidur? Hahahahahahaha!" Pistol di seluarnya lantas dia seluk.

    'Bang!' Picu ditarik.

     "Belum tidur lagi? Em ke dah tidur?"
   

                                                          
   
    

Comments

Popular posts from this blog

CANGGUNG (Part-1)

Ditulis Dari Hati yang Keras

Puisi cinta #1